Ακούστε:
Χαρακτηριστικά:
Κατάλληλο για παιδιά 2,5 – 6 ετών
Συγγραφέας:
Αλεζίδου Ελένη
Πρωταγωνιστούν:
Ο μικρός Φρίξος και τα όνειρα του
Ντροπή
Το παραμύθι αυτό πραγματεύεται το αίσθημα της ντροπής στα μικρά παιδιά. Είναι ένα συναίσθημα που βιώνουν αρκετά συχνά παιδιά, ακόμη και προσχολικής ηλικίας. Αυτό που έχουν κυρίως να αντιμετωπίσουν είναι η αρνητική κριτική των άλλων, είτε ενηλίκων , είτε συνομήλικων. Τους προκαλεί άγχος η γνώμη των άλλων στα λεγόμενα ή στις πράξεις τους και αυτό έχει σαν απόρροια την ανασφάλεια, την έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Όπως παρατηρούμε και στο παραμύθι, ο Φρίξος ντρέπεται να πει στους φίλους του τα όνειρα που βλέπει. Γιατί; Γιατί θεωρεί πως θα γελάσουν μαζί του και θα τον κοροϊδέψουν. Έτσι λοιπόν για να το βγάλει από μέσα του το ζωγραφίζει. Η ζωγραφική είναι ένα μέσο εξωτερίκευσης των δυσκολιών ή των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ένα παιδί. Ίσως όμως θα ήταν πιο χρήσιμο από τη μία να του δώσουμε την ευκαιρία έκφρασης, χωρίς αρνητική κριτική και από την άλλη να του διδάξουμε την ψυχική ανθεκτικότητα που χρειάζεται, ούτως ώστε να μην καταρρακώνεται κάθε φορά που λέει κάτι λάθος. Όσο δεν κριτικάρουμε το παιδί, του δίνουμε την αίσθηση ότι μπορεί να δοκιμάσει και αν κάνει λάθος είμαστε δίπλα του για να το βοηθήσουμε.
Σχετικά άρθρα και βιβλία:
Δείξτε μας την αγάπη σας!


Συμβουλές
- Δώστε στο παιδί σας την ευκαιρία να εκφραστεί και να πει αυτό που σκέφτεται και το κυριότερο χωρίς αρνητική κριτική. Αν το παιδί δώσει μια λάθος απάντηση, είτε δώστε του την ευκαιρία να τη διορθώσει, είτε βοηθήστε το, στο να τη βρείτε μαζί.
- Ζητήστε τη γνώμη του για κάποιο θέμα που συζητάτε (προϋπόθεση το θέμα να το αγγίζει και να μην ξεφεύγει από τα όρια της παιδικής ηλικίας). Έτσι θα νιώσει ισάξιο στο μέτρο του δυνατού πάντα. Θα νιώσει ότι το υπολογίζετε και επιπλέον θα νιώσει ψυχική ανάταση, ευφορία, αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, που του δίνεται ο λόγος και μπορεί να εκφραστεί.
- Παραδεχτείτε ότι και εσείς κάνετε λάθος και ότι αυτό είναι φυσιολογικό. Τα παιδιά θεωρούν τους ενήλικες και κυρίως τους γονείς τους σαν αλάθητους και γνώστες των πάντων. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι. Όταν κατανοήσουν ότι και οι γονείς τους κάνουν λάθος, θα τους δουν σαν “πραγματικούς” ανθρώπους, όπως είναι και αυτά και θα κατανοήσουν ότι το λάθος είναι μέσα στη ζωή και δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε για αυτό.